SONBAHAR - HİKAYELER

Hoyrattı rüzgar, yıldızlar sönmüştü sanki gökyüzünde, tüm şehrin caddeleri bomboş sokak araları alabildiğine karanlıktı... Bazı evlerin pencerelerinden sızan cılız ışıklar bile yetmiyordu kaldırımlardaki karanlığı silmeye. Hayalet bir şehri andırıyordu her sokak ve caddesi. Rüzgar şiddetini iyice arttırmış, ara sıra uzaklarda çakan şimşeklerin sesi yankılanıyordu boş sokaklarda... Caddeler, sokaklar sanki ona aitti. Ağır adımlarla ilerliyordu evine doğru. Birara sendeledi, nefes almakta güçlük çekiyordu, sol elini yaşlı sarmaşık ağacına yaşlamış sağ elini kalbinin üzerine koymuştu. İnceden inceye mırıldanışı vardı... _ Ahh... Diye bildi ancak, nefes nefese kalmıştı. Yavaş yavaş olduğu yere çöktü zorlukla nefes almaya çalıştı. Kim derdi o koca yürekli insan bir anda tarumar olup viraneye dönecek diye. Orda o vaziyette ne kadar kalakaldığını kendiside bilmiyordu. Çiseleyen yağmur şiddetini artırmıştı, ağır hareketlerle kalkmaya çalıştı yaşı genç olmasına rağmen vucudu artık iyice çökmüştü. _Herşeyin suçlusu o...... _Herşeyin suçlusu o...... Artık aldırmıyordu kendiside kalbinin ara sıra teklemesine. O’ndan kalan bir hatıraydı. Onun için nelerini feda etmemiştiki. ...................................... Kundaklara sardığı, ellerinden tutup büyüttüğü umutlarını, umutlarının ardında saklı hayellerini, baharında solan gençliğini sermişti yollarına ama yetirememişti. _Ahh... Bir ah kalmıştı dilinde ondan geriye kalan birde sinsice yıkan kalp sancısı. Kafatasında beynini yırtan elmas parçalarıyla ah çekiyordu harcanan ömrüne. Neden sonra pişman olmuştu ama bu pişmanlığının nafilelelerle dolu olduğunu kendiside biliyordu. Dün’leri ölmüştü... Yarın’ları meçhuldü Yaşanması gereken bugünü olduğunu biliyordu.. Bugününe dair ancak şunu diye biliyordu... Ben seni bugünlerim için saklamıştım Dünlerimden önce bugünlerde aramıştım seni Ama anladımki sende yarınlarım gibi meçhullerdesin ..... .

gecemidir insanı hüzünlendiren yoksa insanmıdır hüzünlenmek için geceyi bekleyen

ACELE KARAR VERMEYİN

Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu kıskanırmış...Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış.. "Bu at, bir at değil benim için; bir dost, insan dostunu satar mı" dermiş hep. Bir sabah kalkmışlar ki,at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış: "Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi.Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın.Şimdi ne paran var, ne de atın" demişler...İhtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin" demiş."Sadece at kayıp" deyin, "Çünkü gerçek bu.Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar.Atımın kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir başlangıç.Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez." Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler.Aradan 15 gün geçmeden at, bir gece ansızın dönmüş...Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine.Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş.Bunu gören köylüler toplanıp ithiyardan özür dilemişler."Babalık" demişler, "Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için, şimdi bir at sürün var.." "Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar. "Sadece atın geri döndüğünü söyleyin.Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç.Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir yürütebilirsiniz?" Köylüler bu defa açıkçn ihtiyarla dalga geçmemişler ama içlerinden "Bu herif sahiden gerzek" diye geçirmişler...Bir hafta geçmeden, vahşi atları terbiye etmeyeçalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış. Köylüler gene gelmişler ihtiyara."Bir kez daha haklı çıktın" demişler. "Bu atlar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana bakacak başkası da yok.Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın" demişler. İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye cevap vermiş."O kadar acele etmeyin. Oğlum bacağını kırdı.Gerçek bu. Ötesi sizin verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar doğru. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirilmez." Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkân yokmuş, giden gençlerin ya öleceğini ya da esir düşeceğini herkes biliyormuş. Köylüler, gene ihtiyara gelmişler... "Gene haklı olduğun kanıtlandı" demişler. "Oğlunun bacağı kırık ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler, belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik değil, şansmış meğer..." "Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar. "Oysa ne olacağını kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde... Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şnssızlık olduğunu sadece Allah biliyor." Lao Tzu, öyküsünü şu nasihatla tamamlamış: "Acele karar vermeyin.Hayatın küçük bir dilimine bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar; aklın durması halidir.Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdurur.Buna rağmen akıl,insanı daima karara zorlar. Çünkü gelişme halinde olmak tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar.Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi başlar.Bir kapı kapanırken, başkası açılır.Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen oracıkta olduğunu görürsünüz."